"20 000 gatunków pszczół” – o chłopcu który chciałby być dziewczynką (4/10 za ule)

Hiszpańskie kino seksualnej tożsamości.

Matka z trójką swoich dzieci, w tym ośmioletnim synem (?), przyjeżdża na prowincję do swojej matki, gdzie kultywuje się sztukę rzeźbiarską i pszczelarstwo.

Tematyka odkrywania przez dzieci w młodym wieku tożsamości płciowej jest ostatnio popularna i często podnoszona. W Polsce powstała o tym znakomita książką Joanny Sokolińskiej „Mów mi ono”.

Hiszpański film nie ma nawet krztyny subtelności i atrakcyjności. To przede wszystkim przeciągnięta dłużyznami narracja. Do głównej tezy dochodzi tak naprawdę w połowie, po wynudzeniu widza. Problem podaje łopatologicznie, nie próbując ukazać dramatu jednostki. Takie produkcje tylko upewniają ludzi uważających, że są tylko dwie płcie (porównanie do ilości gatunków pszczół równie absurdalne), a wszelkie wyłomy to pretensjonalne wymysły współczesnego, lewackiego społeczeństwa.

Film znalazł ze względu na wydźwięk popleczników. Jednak takie kino nie trafia do szerokiej publiczności. Próba dystrybucji kinowej okazała się zupełnie nieudana. Niech puste sale lepiej zaświadczą od recenzji nawiedzonych ideologią krytyków.

Pomijając samą wartość tego filmu, prawdziwe wątpliwości budzi wykorzystywanie młodych aktorów. Czy naprawdę zagranie takiej roli w młodych wieku, z pokazywaniem pośladków nie wpłynie przypadkiem negatywnie na życie młodego aktora (aktorki)?