„Badjao. Duchy morza” – rybacy (ocena 5/10)

Dokument dla wytrwałych, ciekawych świata widzów.

Życie ludzi z tytułowego plemienia Badjao, trudniących się połowem ryb w rejonie Filipin, Borneo i Indonezji. Nastoletni chłopiec przechodzi szkolenie nurkowania u swojego wujka, który uczy go również mądrości życiowej ze swojego bogatego doświadczenia.

To ten typ kina dokumentalnego, który nie sili się na sensację. Opowiada zwykłą historię, niesztampowych ludzi – ukierunkowanych na swoją pracę, pozostających poza współczesną cywilizacją. Kamera ukazuje ich codzienne życie, przeciągając nawet najprostsze jego elementy jak przygotowanie posiłku. Trudno się w taką narrację zaangażować. Nawet z historii czy zwyczajów są dawkowane: najwięcej informacji dostarczają napisy finałowe. Jednak takie kino ma swój cel. Ukazując zwykłe życie szarych ludzi staje po ich stronie, dla nich nie ma przełomowych wydarzeń, emocjonujących chwil, każdy dzień jest zbliżony, przyjemność czerpią ze zwykłych zajęć. Czy to wystarczający powód aby zanudzać widza to już inna sprawa, jednak są odbiorcy którzy tego rodzaju przekaz traktują jako artyzm kina dokumentalnego.

Zdecydowanym atutem filmu są ujęcia piękna podwodnego świata. Kamerowanie ławic rybnych, roślin wodnych i techniki połowu – zachwyca. Tym bardziej szkoda, że polska reżyserka ogranicza te piękniejsze momenty, epatując monotonnymi scenami z życia bohaterów poza pracą.

Film znalazł amatorów na festiwalu filmów dokumentalnych, który ze względu na pandemie wirusa został w tym roku przełożony na jesień (a i tak nie wiadomo czy dojdzie do skutku). Organizatorzy pomyśleli jednak o amatorach kina dokumentalnego i w maju (tradycyjny miesiąc festiwalu) upowszechniają filmy nagradzane w ubiegłych latach w ramach projektu „Docs Against Isolation”.

Plusy: