„Iluzja”: matka córki szuka (oceny: Woda 4/10, Ogień 7/10)

Agata Buzek poszukująca.

Matka, nauczycielka w szkole, podejmuje samotne działania po zniknięciu swojego dziecka.

Klimatyczny nastrój tajemniczości. Bohaterka podejmuje szereg samodzielnych działań, pomimo zrezygnowanej postawy policji i współmałżonka. Trudno nawet dociec czy dochodzi do prawdy, czy też popada w sidła swojego zrozpaczonego umysłu – jak sugerowałby tytuł. Co jest iluzją, a co faktycznymi faktami odkrywanymi w trakcie poszukiwań? Znajdą się widzowie, których taka formuła zaintryguje, ale też tacy których zanudzi. Czy sami twórcy wiedzieli co ukrywają pod kolejnymi niedopowiedzeniami? Nie poszli w dramat rodzinny, wielokrotnie w kinie sprawdzany motyw rozpaczy po utracie ukochanej osoby. Słabo rozwinięty jest dramat ojca. Zupełnie abstrahuje się od oficjalnego śledztwa. Scena, gdy bohaterka uzyskuje dostęp do ważnej informacji tak naprawdę nie zostaje do końca wyjaśniona (to chyba że trzeba bardziej uważniej odczytać szczegóły). Z drugiej strony atutem filmu jest pełne przyjęcie percepcji matki, której rozum ma prawo w takiej sytuacji odbierać właściwą ocenę faktów.

Narracja skupiona jest wokół postaci granej przez Agatę Buzek. To niewątpliwie pokaz jej umiejętności aktorskiej – potrafi przekazać cały tragizm sytuacji. Sprawia, że można podążać za jej działaniami, nawet jak stają się one wyraźnie odrealnione. Nastrój budują intrygujące ujęcia, oszczędny montaż i podkład dźwiękowy. Jest to film, który oddziałuje, ale tylko na widzów, którzy się w tym odnajdą.

Ten kameralny, raczej niszowy, film ma całkiem przyzwoitą dystrybucję. Zapewne wielu widzów zachęconych mało trafnym tytułem może czuć się zagubionych w salach multipleksu. To zdecydowanie obraz dla niszowych kin studyjnych i wysmakowanego w odbiorze sztuki filmowej widza. Do telewizji też się nie nadaje (musi być ciemna sala kinowa), więc to jedyna szansa aby zmierzyć się z taką produkcją. I może odkryć tak głęboko skrywane tajemnice scenariusza.