„Kobieta na dachu”: depresja położnej (ocena: 6/10 – za napad)

To nie jest napad dla starych ludzi.

Mirka – położna w miejscowym szpitalu, zbliża się do wieku emerytalnego. Mieszka na ostatnim piętrze bloku wraz z mężem (lekarzem) oraz synem (bezrobotnym?). Skrywając swoje uczucia i problemy decyduje się na bezprecedensowy napad.

Historia głównej bohaterki jest poruszająca, chociaż w wielu elementach przerysowana. Jest osobą niedostępną i skrytą, co początkowo nie sprzyja empatii. Jej postawa nie dziwi jednak biorąc pod uwagę otoczenie środowiskowe: toksyczny mąż, apatyczny syn, w pewnym momencie pojawia się egoistyczna siostra. Film utrzymany jest w surowym klimacie, ukierunkowanym na postać głównej bohaterki. Im więcej widz dowiaduje się o jej kłopotach, tym większa aprobata jej, nawet groźnych społecznie, czynów.

Tematyka jest ściśle związana ze zastosowanymi filmowymi środkami wyrazu. To obraz do bólu surowy i realistyczny. Z minimalizmem dialogów, z ubogą scenografią, z brakiem muzyki w tle. Dobrze, że przynajmniej ujęcia operatorskie są przyjazne dla widza uwydatnione polską małomiasteczkowością.

Ciężar trudnej głównej roli dźwiga na sobie Dorota Pomykała. I jest zjawiskowo skuteczna w swojej nieatrakcyjnej roli. Do filmu zaangażowano mniej znanych aktorów. Także ci z drugiego planu wywiązuje się ze swoich trudnych ról: autentycznie negatywne role ojca i syna, z drugiej strony stonowane: pracowniczki banku, czy też policjantów.

Ten niszowy film wzbudził zainteresowanie na tyle duże, że pojawił się nawet w multipleksach. Może trochę w mało szczęśliwych przedbożonarodzeniowym okresie. To raczej produkcja na smutne jesienne dni. Zresztą i tak dla wybranych widzów.