„Moonfall” – wyprawa na Księżyc (ocena 5/10)

Bujna wyobraźnia nie zawsze jest w przypadku scenariusza atutem ….

Astronauta zostaje oskarżony za wypadek przy naprawie satelity zakończony śmiercią jego przyjaciela. Wydaje się jednak że przyczyną był tajemniczy wir kosmiczny.

Było trzech scenarzystów. Jeden obejrzał „Gwiezdne Wojny”, drugi „Odyseję kosmiczną”, trzeci „Interstellar”. Jeszcze wspólnie obejrzeli cztery filmy z serii „Matrixa” i kilka produkcji katastroficznych. To co im przyszło do głowy wrzucili do scenariuszowego wirnika, długo mieszali i wyszedł „Moonfall”. Takie można odnieść odczucia, bo scenariusz tego filmu to pełen chaos nawet jak na filmy katastroficzne Emmericha. A już finalne rozwiązanie z długimi tłumaczeniami co było genezą zaistniałej sytuacji to wzorcowy przykład jak nie opowiadać fabuły w kinie. Oczywiście w kinie katastroficznym, a w takim specjalizuje się ten reżyser, można wiele wybaczyć. Ale jednak nie aż tyle.

Film się dobrze ogląda dzięki charakteryzacji bohaterów. Co prawda są sztampowi i przewidywalni (nerd z poczuciem humoru, ładna solidna astronautka, pokrzywdzony przez system główny bohater), ale udaje się przez prawie pół filmu budować wokół nich ciekawą historię. Dopiero w finale wpadają w sidła absurdalnych pomysłów, co mocno obniża ich wiarygodność.

Widać w tym filmie, który z założenia miał być efektowny, pewne ograniczenia budżetowe. Może dlatego zabrakło kasy na dobry scenariusz … ale także w wielu innych momentach widać oszczędności. Kilka scen jednak jest porywających pod względem scenografii i efektów specjalnych. Potencjał więc był.

Czy warto iść na to do kina? Jedynie do IMAX i bardzo mocno przymykając oko na fabułę.

Plusy:

+ sympatyczni bohaterowie

+ dobre tempo

+ imponujące scenografie

+ sporo poczucia humoru

Minusy:

- absurdalny scenariusz

- nieudolne czerpanie z klasyki kina SF

- absurdalne rozwiązanie fabuły

- widoczne ograniczenia budżetowe