„Orzeł. Ostatni patrol”: okręt podwodny (ocena: 6/10 – za klaustrofobię)

Polskie kino historyczne w klimacie klaustrofobicznym.

Armia hitlerowska w natarciu. Wojska aliantów salwują się ucieczką przez Dunkierką. Legendarny polski okręt podwodny zostaje wysłany w celu ochrony ewakuacji.

Nietypowe, bo kameralne, kino wojenno-patriotyczne (z irytującym „powitaniem” mało lubianego Ministra Obrony). Nie ma oddechu od ciasnej przestrzeni statku podwodnego. Reżyser nie ucieka się do retrospekcji, przedstawiania bohaterów, szkicowania sytuacji na froncie. To codzienne życie marynarzy w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nastrój podkreśla realizacja dźwięku i mało wyraźne ujęcia. Nie przypadkiem to dzieło dokumentalisty i fachowca od kamerowania.

Trudno emocjonować się na tym filmie, nawet jak sytuacja staje się krytyczna. Bohaterowie są anonimowi (pomimo zacnej obsady), a niuanse statku podwodnego bynajmniej nie wyjaśnione. Można powiedzieć, że mało emocjonujące, ale jakby prawdziwe kino wojenne. Na pewno spodziewano się czegoś innego. Historia okrętu Orzeł jest dużo bogatsza (do polecenia film z 1958 roku), a zagadka jego ostatniego patrolu nie wyjaśniona do dzisiaj. Nie łatwo więc zaakceptować, że reżyser poszedł w inną stronę. Abstrahując jednak od otoczki to bardzo ciekawa praca, raczej coś dla amatorów kina bardziej ambitnego. Tylko to motto Błaszczaka pasuje tutaj jak pięść do nosa.