„Posłuchaj, co chcę ci powiedzieć”: choroba psychiczna (ocena: 6/10 – za schizofrenię)

Polskie kino dokumentalne upodobało sobie opowiadanie o osobach chorych.

Gosia – młoda, lekko pulchna dziewczyna, wychodzi z zakładu. Jest pełna optymizmu po zakończeniu leczenia, zdaniu matury i schudnięciu 12 kilo.

Dokument porusza wciąż będący tabu temat chorób psychicznych. Dla wielu są fanaberiami i zmyśleniami młodych ludzi. Tymczasem dotykają one co raz większy odsetek ludzi i prowadzą nawet do śmierci, często przez samobójczy krok. Bez wnikania trudno zrozumieć zachowania chorych, ale jak opisują one omamy i przywidzenia, to ich dramatyczne kroki przestają być irracjonalnie.

Protagonistka tego dokumentu jest dobrym ambasadorem upowszechnienia prawdy o tego typu przypadkach. Z jednej strony doświadczona trudnymi przeżyciami – w jednej scenie wyjaśnia dlaczego przez długi okres nie mogła korzystać z łazienki. Z drugiej optymistycznie nastawiona, odważnie walcząca ze swoją przypadłością, troszcząca się o innych chorych.

Film unika bardzo częstego błędu w tego typu produkcjach. Nie skupia się tylko na jednej osobie. Pokazuje szerszy kontekst. Dotyczy to przede wszystkim najbliższych osób chorych, czyli ich rodziców. Zakładają oni grupy wsparcia, kontaktują się poprzez media społecznościowe i Internet. Matka Gosi jest w tym filmie momentami równoległą bohaterką, nie mniej dzielną od jej córki.

Film przyjmuje konwencję „nieobecnej” kamery. Wykorzystuje również współczesne metody komunikacji - bohaterka często zachowuje się jakby nagrywała filmiki na media społecznościowe. Możliwe, że sama trochę „podkręca” rzeczywistość. Ale nie ma w tym nic zdrożnego – ważny żeby odpowiedni przekaz docierał do odbiorcy

produkcja: Polska

rok: 2024

gatunek: dokument chorobowo-młodzieżowy

festiwale: 21. Millennium Docs Against Gravity