„Priscilla” – dziewczyna Elvisa (oceny: Woda 4/10, Ogień 7/10 za Coppolę)

Historia młodzieńczej (zbyt młodzieńczej?), wielkiej (?), nieszczęśliwej (spoiler) miłości.

Młoda czternastoletnia dziewczyna przebywająca z rodzicami w amerykańskiej bazie wojskowej w Niemczech poznaje popularnego już piosenkarza, starszego o dziesięć lat, rezydującego jako żołnierz. Nastolatka zakochuje się bez opamiętania, Elvis również jest zauroczony

Biografia kobiety, która oczarowała słynnego piosenkarza. Obejmuje okres miłości, czyli kilkanaście lat, w trakcie których bohaterka przechodzi drogę od młodego podlotka do żony i matki. Nie jest to historia cukierkowa. Wprost przeciwnie, na każdym etapie eksponowane są uczucia negatywne. Nawet początkowy okres to bardziej tęsknota i trudy wyrwania się od rodziców, niż radosna młodzieńcza miłość.

Reżyserka Sofia Coppola nadaje ton narracji koncentrując się na kobiecych aspektach. W dłużących się scenach skupia się na uczuciach dziewczyny, na drobnych przykrościach, których doświadcza. Traktowana z miłością, ale wielokrotnie przedmiotowo. Z upływem czasu i spadkiem zainteresowania erotycznego, nadużywającego leki i zmęczonego popularnością a także kuszonego zalotami innych kobiet, słynnego piosenkarza, popada w depresję kobiety nieszczęśliwej. Jedynym aspektem, którego Coppola nie eksponuje (może poza jedną sceną próby gwałtu) jest seksualność – nawet nie wiadomo kiedy para ze sobą zaczęła sypiać. W sumie nie wiadomo dlaczego, aczkolwiek należy pamiętać iż początkowo bohaterka jest niepełnoletnia.

Coppola skupia się na odczuciach kobiecych. Na drugim planie jest życie celebryckie. Już wówczas nie było ono łatwe. A życie partnera celebryty można uznać za jeszcze trudniejsze. Co prawda nie było wówczas mediów społecznościowych, czy hejtu, ale prasa i fani wystający pod bramą rezydenci byli nie mniej uciążliwi. Będący w tle Elvis Presley jest postacią nieszczęśliwą, częściowo usprawiedliwioną faszerowaniem lekami i brakiem umiejętności poradzenia sobie z aż taką popularnością. Jednak Coppola nie chce, może nie potrafi, eksponować tego wątku i pozostaje on na uboczu. Brakuje nawet muzyki Elvisa, a „Love me tender” aż by się prosiło. W zamian dominuje współczesna ścieżka dźwiękowa, co jest charakterystyczne dla historycznych filmów Coppoli.

To film monotonny, kameralny, trudny w odbiorze. Wielu widzów oczekujących barwnej biografii, jak z pierwszej sceny atrakcyjnej kobiety ukochanej legendarnego piosenkarza, może czuć się na seansie mocno sfrustrowanym. To film w którym bardziej odnajdą się kobiety, ale już raczej te doświadczone życiem. Nie łatwo również obiektywnie ocenić aktorstwo dwóch głównych bohaterów. Jest ono mało wyraziste, ale w tych drobnych gestach i minach odnaleźć można prawdziwe uczucia, ból i trud życia.

Zdecydowanie docenić natomiast należy kreację rzeczywistości. Takie elementy jak scenografia, charakteryzacja, kostiumy (piękne ówczesne sukienki kobiece) są dopracowane w każdym elemencie. Co dowodzi że Sofia Coppola znakomitą reżyserką jest. Ale nie każdemu, a może nawet mało komu, ten jej film się spodoba.

Zalety:

+ ukazane kobiece odczucia

+ opowiedziane z punktu widzenia protagonistki

+ życie u boku ówczesnego celebryty

+ perfekcyjna stylizacja epoki

+ „ciekawy” styl aktorski

Wady:

- trudne w odbiorze

- monotonne

- wiele scen niepotrzebnych

- pominięty aspekt seksualności

- bez muzyki Presleya

produkcja: Stany Zjednoczone

rok: 2023

gatunek: melodramat kobieco-celebrycki

premiera: 9 lutego 2024

dystrybucja: Best Film

reżyseria, scenariusz: Sofia Coppola
obsada: Cailee Spaeny, Jacob Elordi, Jorja Cadence, Josette Halpert, Deanna Jarvis, Ari Cohen, Dagmara Dominczyk, Tim Post, Lynne Griffin, Dan Beirne, Rodrigo Fernandez-Stoll, Dan Abramovici