„Siedem”: wszyscy jesteśmy grzesznikami (ocena siedem za gniew)
1) Reżyseria
2) Scenariusz
3) Suspens
4) Klimat
5) Obsada
6) Dźwięk
7) Muzyka
Policjant śledczy dostaje ostatnie przed emeryturą zadanie. Plus nowego, młodego pomocnika. Zagadkowa zbrodnia nasuwa tropy na szalonego seryjnego mordercę.
Fenomen popularności tego tak mrocznego, brutalnego i scenariuszowo nieprzyjemnego filmu. Zgrały się praktycznie wszystkie elementy kinowego rzemiosła.
Plan seryjnego mordercy intryguje i trzyma w napięciu. Scenariusz oparty na odkrywaniu kolejnych zbrodni, które ze względu na modus operandi – nawiązanie do biblijnej listy grzechów, stają się nieuchronne, wręcz oczekiwane. Suspens jaką jest końcowa sekwencja stanowi jedno z najlepszych, najbardziej zaskakujących, zakończeń w historii kina – tworząc kompletną, acz przerażającą całość.
Ukazano trudną, niebezpieczną pracę policjantów śledczych, wymagającą odwagi oraz wrodzonej inteligencji. Zestawienie doświadczonego, stonowanego policjanta - z młodszym, narwanym, nieopierzonym, ukazuje jak wiele cech musi współgrać w skomplikowanym śledztwie. Rywal jest niezwykle inteligentny i ma precyzyjnie zaplanowany plan działania. Scena finałowa, gdy to policjanci zostają wystawieni na próbę, stanowi idealne zwieńczenie zarysowanych interakcji.
Trafny dobór aktorski: dla Morgana Freemana i Brada Pitta to wręcz najważniejsze kreacje w bogatej karierze. Istotne dwie ważne role drugoplanowe: kobieca Gwyneth Paltrow i mordercza aktorska wisienka na torcie Kevin Spacey.
Najczęściej powtarzanym atutem tłumaczącym fenomen popularności tej produkcji jest „klimat”. Rzeczywistość budowana na bazie mrocznej i deszczowej scenerii. Dla kontrastu sekwencja finałowa to pozbawiona scenografii otwarta przestrzeń, z majestatycznymi słupami elektrycznymi oraz piekącym słońcem. Finałowa konfrontacja niczym westernowe „w samo południe”.
Gdyby wyróżnić jeden element, który w sposób szczególny wyróżnia ten film, należałoby zwrócić uwagę na rolę dźwięku. Momentami wręcz świdrującego emocje widza. Scena jednej ze zbrodni - wyjątkowo hałasująca burzy komfort oglądania. A dla kontrastu – sekwencja finałowa to cisza z powiewami wiatru. Uzupełnieniem jest podkład muzyczny, pozornie niezauważalny.
Film pojawia się w kinach po trzydziestu latach. Niby znany jest na pamięć, a suspens nie może już w niczym zaskoczyć. Ale ponownie cieszy się zainteresowaniem widzów. Znajomość suspensu pozwala skupić się na filmowych sposobach wyrazu: grze aktorskiej, charakteryzacji, scenografii, montażu, realizacji dźwięku i muzyce. Stąd zalecana wizyta w sali IMAX.
Atuty:
1. reżyseria
2. scenariusz
3. sekwencja finałowa
4. kreacje aktorskie
5. klimat
6. dźwięk
7. muzyka
Mankamenty:
- mało zaskakujące (ze względu na znajomość zakończenia)
- brutalne i surowe
produkcja: Stany Zjednoczone
rok: 1995
gatunek: kryminał policyjno-biblijny
data premiery kinowej: 15 lutego 1996 roku
reżyseria: David Fincher
scenariusz: Andrew Kevin Walker
obsada: Morgan Freeman, Brad Pitt, Gwyneth Paltrow, Kevin Spacey, Daniel Zacapa, John Cassini, Bob Mack, Peter Crombie, Reg E. Cathey, Leland Orser, Michael Reid McKay, John C. McGinley, Richard Roundtree, Michael Massee, Mark Boone Junior, Hawthorne James, Charles S. Dutton, George Christy
obejrzane ponownie: w sobotę, 1 marca 2025 roku, o godz. 19:00, w kinie Cinema City Sadyba Best Mall w sali IMAX
Comments