„Sing 2” – musical (ocena 6/10)

Show must go on.

Prowadzący teatr śpiewających zwierzaków ma większe ambicje. Musi zdobyć jednak przychylność krytyczki związanej z ekscentrycznym producentem.

Sukces jedynki nierozerwalnie wiąże się z potrzebą kontynuacji. W końcu zyski leżą na ulicy i wystarczy je podnieść. Problem zazwyczaj polega na tym że pomysł scenariuszowy pierwszej części się wyczerpuje i trzeba wymyślić coś nowego. I z tym zazwyczaj jest problem. Także w ty, przypadku. Trudno uznać fabułę za sensowną, czy też spójną. W dodatku pełną szablonów i zapożyczeń: ekscentryczny gwiazdor stroniący od ludzi po tragedii rodzinnej - można stawiać dolary przeciw orzechom że skusi się na błyskotliwy powrót. Rozczarowanie wynika z tego, że w jedynce bohaterowie walczyli o zaistnienie, a teraz jakby przerost ambicji zaczyna ich gubić. A przecież są na tyle dobrzy, że bez wpływowych ludzi showbiznesu (ten motyw też za słabo wykorzystany) mogą spełniać się artystycznie.

Próbując więc odnaleźć logikę w scenariuszu można się rozczarować. Ale można również zapomnieć o takiej pierdole jak historia opowieści i porwać barwności animacji, skocznym piosenkom i wciąż zabawnym zwierzątkom. Wówczas dobrego samopoczucie w czasie seansu gwarantowane. A że pomimo słabego scenariusza twórcy osiągnęli swój cel świadczą szacunki zysków z dystrybucji.

Polski dystrybutor nie zepsuł całości dubbingiem – który jest stonowany. Chociaż pewnie wielu wolałoby oryginalne głosy Scarlett Johansson czy Reese Witherspoon – takich cudów jednak w animacjach polski odbiorca musi czekać do wersji pozakinowych.

Plusy:

+ skoczne piosenki

+ sympatyczni bohaterowie

+ tempo

+ animacja

+ stonowany polski dubbing

+ sukces komercyjny

Minusy:

- przekombinowany scenariusz

- szablonowe, przewidywalne

- syndrom braku pomysłu drugiej części