„W świetle dnia” – węgierscy faszyści (ocena 4/10)

Kino rozliczeniowe, a zarazem prawdopodobnie najnudniejszy film wojenny w historii kina.

Węgierski oddział wspierający armię hitlerowską w trakcie ofensywy w Związku Radzieckim trafia do rosyjskiej wsi.

Warto przypomnieć sobie zaangażowanie Węgrów po stronie faszystowskich Niemiec. Szczególnie w czasach, gdy jako jeden z niewielu krajów sceptycznie podchodzi do sankcji wobec putinowskiej Rosji. Za wiele jednej z tego filmu widz się nie dowie. Poza napisami na początku. Film wręcz jest uniwersalny, bo takie przeżycia wojenne mogły dotyczyć jakiegokolwiek konfliktu zbrojnego, w którym szeregowi żołnierze stykają się z cierpieniem i trudami wojennej tułaczki.

To minimalistyczne kino, z ciemnymi scenami, nieangażujące, monotonne, potwornie nudne. Brakuje ukazania kontekstu sytuacji wojennej, ale także dramatu jednostki. Samej wojny też niewiele – góra jedna strzelanina. To film tak fatalnie wyreżyserowany, że dostał za reżyserię nagrodę na Berlinale (chichot historii - taki film dostaje nagrodę w stolicy Niemiec). Pewnie uznano iż taka naturalistyczna forma dobrze oddaje wojenne przeżycia jednostki. Widz jednak tego nie kupi i nawet amatorzy kin studyjnych wyjdą wymęczeni i znudzeni z seansu, zniesmaczeni właśnie nieudolną reżyserią.

Plusy:

+ historyczne przypomnienie węgierskiego wkładu w II Wojnę Światową

+ ponury klimat

+ naturalistyczne

+ uniwersalne (chociaż nie taki był zamiar)

Minusy:

- monotonne

- statyczne kadry

- prawie nic nie widać

- mało wojny w wojnie

- bardzo trudne w odbiorze

- anonimowy bohater

- bez suspensu

- debiutancka reżyseria

- absurdalna nagroda w Berlinie, może dlatego że w Berlinie …

Zwiastun:

tytuł oryginalny: Természetes fény

produkcja: Węgry, Francja, Niemcy, Litwa

rok: 2021

dystrybucja: Aurora Films

data premiery: 22 kwietnia 2022

gatunek: dramat (wojenny?)

nagrody: Srebrny Niedźwiedź na Berlinalle za reżyserię

· reżyseria, scenariusz: Dénes Nagy

· obsada: Ruby Ferenc Szabó, László Bajkó, Tamás Garbacz, Gyula Franczia, Ernő Stuhl, Gyula Szilágyi