„Święto pracy”: snajper (ocena: 6/10 – za traumę wojenną)

Zbrodnie wojenne nie ulegają przedawnieniu. Także w przypadku bałkańskiej kinematografii.

Aresztowany zostaje zwykły obywatel Bośni. Akurat z Niemiec przyjeżdża jego syn z żoną. Wracają duchy jugosłowiańskiej przeszłości.

Wydawało się, że kino krajów byłej Jugosławii już się wyleczyło z traumy wojennej. Tymczasem wraca, i to z sukcesem na Warszawskim Festiwalu (droga do szerszej dystrybucji otwarta), może ze względu iż bezsensowna lokalna wojna znowu jest na europejskiej tapecie.

Akcja budowana jest na dialogach. To z rozmów można się dowiedzieć co się dzieje obecnie, a przede wszystkim wydarzyło w przeszłości. Skrupulatna budowa postaci, także drugoplanowych i ciekawa chociaż tragiczna historia, powoduje iż ta teatralność staje się zaletą. Chociaż trzeba być uważnym w rozpoznawaniu imion w rozmowach bohaterów.

Kameralność podkreśla fakt iż większość akcji toczy się przy kawiarnianym stoliku, czego podkreśleniem jest ostatnia scena. A końcowym przesłaniem konkluzja że w sytuacjach wojennych dobrzy ludzie robią złe rzeczy – jeden ze zdesperowanych bohaterów wręcz wygłasza życzenie bycia do cna złym. .

Zalety:

+ wojenne dramaty

+ narracja budowana dialogami

+ dopracowane postacie drugoplanowe

+ docenione przez jury Konkursu Międzynarodowego Warszawskiego Festiwalu Filmowego

Wady:

- przegadane

- niedopowiedziane

- przeciągnięte

Zwiastun:

tytuł oryginalny: Praznik rada

rok: 2022

produkcja: Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Serbia, Macedonia Północna, Czarnogóra

festiwale: Warszawski Festiwal Filmowy 2022 – Konkurs Międzynarodowy

gatunek: dramat

• reżyseria, scenariusz: Pjer Žalica

• muzyka: Dino Šukalo

• obsada: Muhamed Hadžović, Emir Hadžihafizbegović, Admir Glamočak, Boris Isaković, Aleksandar Seksan, Mirvad Kurić